Droombestemming bereikt!

5 april 2014
gisteren (vrijdag) was het dan eindelijk zover. We namen even kort de tijd om bij een internetcafé te zitten. Al die dagen heerste er natuurlijk maar één vraag in Nederland: "Hoe zou het met Robert gaan?" Nee die vraag was allang beantwoord, want bij het openen van Facebook zag ik dat er tientallen berichten binnen waren gekomen en mijn zusje een berichtje op mijn pagina had gezet. Even wel alles doorlezen, de docent een mail sturen dat ik er was en het feest morgen echt pas gaat beginnen. Verder natuurlijk even Whatsapp openen, nieuw nummer (voor iedereen die met alleen een blog de komende maanden niet overleeft. je kan Whatsappen, dan reageer ik ooit, je kan bellen, waarschijnlijk neem ik niet op, in ieder geval -> +260974522006) overigens waardoor ik best leuke reacties kreeg zodra ik iemand aansprak. Ik:"Hey hallo, voeg mij eens toe aan de groepen :p" Persoon 1:"als je even je naam erbij zet weet ik welke groepen (a)" Ik:"Jonge, niet zo doen, alsof elke Zambiaan bij jou bekent is" Persoon 1:"whahaha. Held! Dacht al, wat een gek nummer XD" Omdat ik niemands perfecte imago wil verpesten zal ik niet zeggen dat deze jongeman tegenwoordig in Eindhoven woont.

Kort de tijd gehad om even bij te praten en natuurlijk dat reisverslag online zetten. Aangezien ik tijd over had de afgelopen dagen en alles nieuw was hier in dit blotevoetenland (zoals Michael het maar blijft noemen) werd het een vrij lang verslag. Overal keurig een regel open gelaten om het makkelijker leesbaar te maken. Bij het kopiëren van Word naar waarbenjij.nu verdween die hele opmaak echter. Dus vandaar voor jullie een lastig te lezen lap tekst. Volgende keer neem ik de moeite om de opmaak goed te uploaden. Dus Michelle, ik denk zeker aan je als ik de volgende keer een verslag upload :p.Foto's kan ik niet garanderen, want dat kost heel veel internet om erbij te zetten. Maar zo nu en dan komt er zeker beeldmateriaal bij kijken! Op dit moment bestaan de foto's uit rokende auto's, drukke wegen, vieze voetpaden en een paar mooie beelden uit het Backpackers Hotel.

Bij vertrek uit het internetcafé toch wel opgelucht dat ik iets had laten weten aan alle mensen thuis. We gingen door richting de broer van Bastiaan, hij had een aantal mensen uitgenodigd om gezellig te komen barbecueën. Hier en daar wat mensen gesproken, uit The States, ook wel bekend als Amerika, maar ook een aantal mensen die hier al jaren wonen. Je hebt het over van alles, maar zodra het onderwerp Kasanka National Park op tafel komt wordt iedereen enthousiast. Als ze horen dat ik daar 20 weken stage ga lopen en er op dit moment nog niet ben geweest hoor ik dingen als: "It's so cool to be there." "You'll have an amazing time" "It's so beautifull, you will enjoy." Ik krijg er steeds meer zin in, natuurlijk zal het niet perfect zijn, maar het is wel wat ik wil meemaken. Na de gezellige barbecue gaan we nogmaals naar een wifi punt, want Bastiaan moet dingen uploaden en via Dropbox versturen. Echter is in heel Lusaka nergens wifi dat dat binnen een uur voor elkaar krijgt, nu moesten we 4 uur wachten en dat was niet mogelijk. Zo is het wel duidelijk dat de meeste luxe dingen hier toch wel aanwezig zijn, alleen functioneren ze niet al te best. Het is vooral voor Bastiaan frustrerend op dit moment, want ik was eigenlijk nog even met Whatsapp en Facebook bezig, maar ik zal er zeker in de toekomst hinder van gaan ondervinden. Inmiddels heb ik een beetje uitleg gekregen van Sandra (ook een Diermanagement student die hier stage loopt) over het functioneren van wifi en bereik in Kasanka. Het is er af en toe wel, alleen je moet geduld hebben komma, Makkie dus! :p. Bij terugkomst bij het Backpackers Hotel meteen naar mijn bed gegaan, er kwamen vlak voor ik sliep nog twee jonge meiden (jaar of 20 denk) de kamer binnen. Blijkbaar sliepen die hier deze nacht ook, geen idee hoe ze heten, waar ze vandaan komen enz. Het andere bed was nogsteeds gevuld met de jongen uit Engeland, waar ik zo nu en dan mee heb bijgepraat.

De volgende ochtend ben ik de eerste van de vier die opstaat. Je probeert dan rustig te doen om ze niet wakker te maken, maar die deur kraakt en als je terug komt uit de douche piepen je slippersop de vloer. Het is pas half 8 en Bastiaan en Sandra zijn voor de laatste keer boodschappen naar de supermarkt. Ik moet ervoor zorgen dat mijn tas is ingepakt voordat ze terug zijn, maar ik wacht nog even om de andere te laten slapen. Een laatste poging tot wifi via het netwerk van een telefoon blijkt kansloos en ik zit de tijd maar heel even uit. Een ontbijtje met vier broodjes banaan, mij hoor je niet klagen, het kost niks en toch is het goed te eten. Om kwart voor 9 stoor ik de dames dan toch, want ik ga nu echt inpakken. De Engelse kamergenoot is al een tijd wakker en loopt zo nu en dan ook in en uit de kamer. De meiden draaien af en toe om in bed en kijken je aan, even aardig aankijken en doorgaan met inpakken. Als alles ingepakt is en Bastiaan arriveert heb ik nog steeds geen woord met de dames gewisseld, dus zij zullen altijd onbekend blijven :p. Het is een uur of 9 en dan gaan we eindelijk richting Kasanka, maar voordat we in een rechte lijn door de Bush Bush gaan rijden is er wat oponthoud. Nogmaals naar de supermarkt, want vanmorgen ging niet alles zoals het was gepland.
We komen weer terecht in het Afrikaanse verkeer. Ik heb er al wat vragen over gesteld aan Bastiaan omdat ik best wel nieuwsgierig ben over hoe alles werkt en omdat ik mijzelf uiteindelijk ook in dit verkeer wil kunnen mengen. In Nederland rij je rechts, hier links. Betekent dat het stuur rechts in de auto zit, maar de versnellingspook natuurlijk hetzelfde blijft. Wat grappig is, is dat je in Nederland de regel hebt, dat bij een gelijkwaardig kruispunt rechts voorrang heeft. Het komt hier aan op gunnen en het hebben van de grootste auto. Er is geen voorrangsregel en toch vind ik het bijzonder, want ik heb nog geen ongeluk gezien. Het claxonneren zonder reden kost in Nederland tegenwoordig geld, schijnt. Hier kan je dan dagelijks aan één persoon meer dan 10 boetes geven, want het houdt niet op. Maar wat wil je ook, als je verkeer hebt zonder regels :P. Wat overigens weer typisch iets voor mij is, gebeurde mij ook hier. Ik dacht terug aan de keer dat ik naar school ging met de auto en mijn lunch deels op het dak neerlegde voordat ik kon instappen. Tas en andere spullen eerst naar binnen, maar dan die banaan, die vergeet ik dus. Rij ik richting de dijk en halverwege kijk ik in mijn spiegel, 'Waarom ligt er een banaan op mijn ruitenwisser?' Heel even snap je niet hoe die daar komt en dan valt het kwartje. Zo nu ook, we laden de nieuwe boodschappen in en ik denk 'vanmorgen lagen hier nog eieren bovenop...' Oepsie, die staan dus nog bij de Backpackers op de grond... tja dat kan de beste overkomen. Ik heb maar beloofd dat ik nieuwe eieren ga kopen, want ik ben er zelf gek op. Dus een maand zonder lijkt me een zware tijd. We rijden na een lange rit dan eindelijk een beetje de drukte van de stad uit, komen nog langs een modern groot stadion dat nog niet in gebruik is genomen. Bizar, het rijke en arme zo in één blik zien. Langs de weg zitten namelijk tientallen mensen die of niks doen, sommige hebben een kleine kraam waar ze fruit en groente verkopen. Andere lopen door het langzaam rijdende verkeer door en proberen allerlei rommel te verkopen. Van plastic gitaren, zonnebrillen, beltegoed, fruit en cd's aan toe. Wat je verder ziet zijn wat kleine huisjes in het verder mooie Afrikaanse landschap. Overal hoog gras en mooie groene bomen. Nergens flats, kantoorgebouwen, stadions, windmolens. Het is bijna allemaal puur natuur, we rijden langzaam mijn droom tegemoet. Uitzichten na een heuvel, overal dat Afrikaanse uitzicht, er lopen wel nog veel lokale mensen langs de weg, af en toe vraag je je af waar die naar op weg zijn, want veel bewoonbare delen kom je niet tegen. We eten ergens nog iets, halen bij kraampjes langs de weg wat groenten en zetten de reis voort, nog 6 uur zitten volgens de planning. Ik zit achterin, terwijl Bastiaan en Sandra voorin zitten. Ik ben helemaal ingebouwd met al het eten wat we mee hebben genomen, want daar moeten we bijna een maand mee kunnen doen.
Ondertussen is mijn internet voor mijn telefoon toch geregeld aan en zelfs even contact met mijn team in Ahoy en zusje thuis. Aan de gekke leuke foto's die ik gestuurd krijg zie ik dat het bij jullie nog mooi weer is, geniet er lekker van!

Hier is het nog steeds 25 tot 30 graden, maar als het goed is wordt het iets koeler in Kasanka. Vandaag is er dus thuis iets wat ik eigenlijk niet had willen missen, maar voor deze stage natuurlijk wel laat schieten. De Korfballeague finale in Ahoy, samen met John en alle anderen die dit jaar mee gaan. Gelukkig gaat dat allemaal gewoon door, ook als ik er niet ben, ik blijf wel op de hoogte van de uitslagen, want dat regelt Jeffrey wel; ik kan het niet vaak genoeg zeggen, het wordt mooier en mooier. Ik zit achterin en praat niet veel, de radio staat aan, ik hoor ze wel brabbelen op de voorbank en zo nu en dan praat ik mee. De rest van de tijd geniet ik van alles wat natuur is om mij heen. Stiekem dwaal ik af naar vanavond en morgen. Dan ben ik er, leer ik de andere studenten kennen en ga ik de eerste dingen leren over fire management, ook wel bekend als het gecontroleerd brandstichten. De eerste week zal bestaan uit een introductie en het leren van het gebied en alles wat er bij komt kijken.

Langzaam komen we steeds minder mensen tegen, ook het aantal landbouw stukken neemt af en de dorpjes, die je echt heel af en toe zag zie je steeds minder. We rijden op 500 meter van de grens naar Congo, maar als we daar doorrijden komen we bij een controle en staat er een bord met daarop: Kasanka National Park. Het is 18:00 uur geweest en rond half 8 zullen we aankomen is de schatting. Om 6 uur begint het al erg donker te worden. Het is al bijna pikkedonker en we slaan rechtsaf een klein weggetje in. Er wachten twee mannen op ons en zij openen de slagboom, er stapt nog een persoon bij ons in de auto. Deze meneer zit zo ongeveer bij mij op schoot, want verder is er echt geen plek. We rijden langzaam door, de weg laat namelijk geen hogere snelheid toe. Niet alleen de gaten die overal in het wegdek te vinden zijn, maar ook de dichte begroeiing die zelfs tegen de auto aankomt . Vlak voordat wij bij de slagboom arriveerde zagen wij in de verte nog onweer, die had er voor gezorgd dat er nog wat regen in Kasanka was gevallen. Een van de laatste regenbuien in de komende maanden. Dan komt de droge tijd eraan en kan het fire management beginnen. Ik kom dus als geroepen.

We steken na een paar kilometer een kleine rivier over en zijn nu officieel in het National Park, dan begint het speuren toch stiekem, zoals dat in 2008 in Zuid-Afrika ook gebeurde. We reden nog tien kilometer verder over het hobbelpad en kwamen bij de huisjes aan. Wat hebben we onderweg gezien, het lijkt bijna een 1 april grap, maar we hebben alleen een oehoe gezien. Deze oehoe is een stuk vriendelijker dan die in Kwadijk, want deze vloog over de auto zonder aan te vallen. We stappen uit bij een van de eerste huisjes. Wat spullen uitruimen en ik wordt naar mijn eigen onderkomen gebracht. Een mooi rond huisje waar ik alleen zal slapen, voor hoelang, geen idee. ik leer de twee andere studenten kennen, Lindsay en Evelyn, zij slapen, samen met Sandra, in een ander huisje. In mijn huisje wil ik het liefst zo min mogelijk muggen en andere prikkende dingen hebben, dus snel de deur dicht. Bij het dichtdoen van het raam schrik ik wel even, want ik heb nog geen seconde aan het raam gezeten of er rent een Gekko achter vandaan. Voor de mensen die denken een Gekko, wat is dat nou weer, een soort van hagedis/salamander. Mijn eerste huisdier is dus een feit, want een uur later vind ik hem weer terug. Ik ga naar de meiden toe die eten klaar hebben, gebakken aardappeltjes met mayonaise en groetesaus (inclusief paprika en aubergine denk ik), niet mijn favoriet maar goed te eten. Na het eten breng ik mijn laatste rotzooi naar mijn kamer en pak ik het één en ander uit. De badkamer is ongeveer 0,5m x 1,5m, een douche, een wastafel en een toilet, zet overal 'tje' achter en het past erin. Omdat het donker is kan ik verder niets van de omgeving zien en ga ik lekker in mijn bed liggen. klamboe installeren en nog even het verslag bijwerken. Morgen, ik heb er zin in!

Heel soms, maar dan ook echt heel soms, sta je op en is het eerste wat je zegt "Wauw!", dat heb je als je ineens een grote bult op je hoofd hebt die je dan ziet als je voor de spiegel staat, als je moeder of vriendin onverwachts ontbijt op bed brengt enz. Je kent het wel, maar in dit geval doe ik mijn gordijn open en kijk ik voor het eerst naar buiten, geweldig mooi zeg. Dichtbegroeid gebied, overal bomen, gras en wat huisjes om mij heen. Door de bomen kijk ik naar links, ik zie een groot meer in een stukje open landschap, een beetje moerasachtig. Één ding is zeker, daar zal ik de komende 5 maanden toch wel olifanten moeten zien, hoop ik! De eerste tien minuten kijk ik genietend om mij heen, helemaal alleen in een gebied waar ik stiekem op had gehoopt. Ik kleed mij aan, lange broek, t-shirt en overhemd met lange mouwen, want wat ga ik doen vandaag, ik heb werkelijk geen idee. Ik loop naar het huisje van de meiden waar we samen ontbijten. Voordat we echter aan het ontbijt beginnen kijk ik al een paar keer snel om mij heen, zag ik nu iets bewegen? Gisteren werd er al kort over de apen gesproken en ze werden vandaag meteen zichtbaar. De schillen van onze meloen van gisteren lagen bovenop de composthoop, 10 meter naast het huisje. Er zaten twee apen en een eekhoorn in de hoop te genieten van onze meloenschillen. Zo mooi om te zien, de rust en de gemakkelijkste weg naar het vinden van voedsel. Een mooie foto kunnen maken van de kwijlende aap met een schil in zijn handen. Een van de werknemers kwam naar mij toe en zei, "I gave you a shower this morning". Ik snapte er werkelijk geen biet van. Ik wist dat ik een douche had in mijn huisje, dat was gisteren verteld. Daar komt bij dat mijn Engels niet super is, ik niet altijd alles versta wat mensen zeggen en zij ook niet vloeiend Engels spreken. Gaat vanzelf wel wennen, maar nu is het af en toe lastig. De meiden hielpen mij met de uitleg. Hoe zit het nou, aan de buitenkant van je huisje heb je een waterton, daar wordt je warme douchewater ingedaan. Ik kan dus vanavond wel onder de douche gaan staan maar als je geen water hebt gekregen komt er niks uit de kraan. Dit soort kleine dingen, een douche krijgen, een aap in de composthoop, die maken het zo bijzonder om hier te zijn. Na het ontbijt verzamelen we om half 8 bij elkaar. Bastiaan spreekt de werknemers toe en die gaan aan het werk. Ook tijdens deze bespreking waren er apen te vinden in de bomen. Ik zou vandaag het park te zien krijgen en overal een beetje informatie over krijgen. Na een korte rondleiding door het kamp, weet ik waar alle huizen zijn en wie waar slaapt. Ik heb nog bijna 1,5 uur over voordat ik met Bastiaan op pad ga. Voor mijn huisje wordt ik opgewacht door de apen, maar die zijn niet zo brutaal dat ze in de buurt komen of je lastig vallen. Snel een douche genomen en het huisje uit. Als ik klaar ben wil ik het liefst zo veel mogelijk genieten van mijn vrije tijd. Ik ga bij het uitzichtpunt zitten, daar heb je een heel mooi uitzicht over het meer en het terrein erachter. Hopen dat ik iets ga zien, er staat een telescoop die je mag gebruiken, die is in ieder geval genoeg gebruikt, want heel stabiel is hij niet meer. Het eerste wat ik doe is even snel terug naar mijn huisje, dat is zeker 50 meter lopen :p. Ik pak mijn verrekijker en plof terug in mijn houten stoel. Het eerste wat ik zie is een vogel langs de waterkant, het heeft iets weg van een aalscholver, maar ik heb geen idee wat het is. Met mijn camera zo ver mogelijk inzoomen en hopelijk kan iemand mij straks vertellen wat ik allemaal heb gezien. Ik speur langzaam de horizon af, ik zie ineens iets van een hert of antilope. voordat ik hem ook maar goed heb kunnen bekijken rent er een kudde olifanten 3 meter voor mijn neus langs. Tarzan, op de rug van één van hen, zwaait mij nog even vriendelijk na en vraagt of ik volgende keer mee wil racen. oké, dit was fantasie, sorry voor de onderbreking. Terug naar dat hert of de antilope, ik zag hem dus nog niet echt goed en er vliegt dan ineens een roofvogel door beeld, direct vergeet ik het hert en volg ik de roofvogel. Die zweeft langzaam naar één van de grotere bomen en landt keurig in beeld. Een witte kop, donker onderlichaam en deels witte vleugels. Mijn kennis is te klein om te weten wat voor roofvogel het is, het lijkt op een zeearend maar dat is het in ieder geval niet lijkt mij. In het volgende half uur vind ik een kraanvogelachtige vogel, die in de grond wroet naar eten en daardoor slecht te zien is, het hert heb ik nooit meer terug gezien, en aan mijn kant van het water vliegt een soort van spechtachtige vogel tussen het gras door. Van alles wat ik zie probeer ik iets van een foto te maken om later te vragen wat het is geweest. Terwijl ik deze ervaringen op papier zet zijn alle dieren weer uit beeld verdwenen, het is 10 uur en ik ga alles even opruimen en klaarmaken om naar Bastiaan te gaan. Wat ik dan allemaal ga zien en meemaken, ik ben benieuwd!

We gaan niet met de auto waarin we hier gekomen zijn, maar met een echte Safari-jeep zonder dak en ramen. Het is echt heerlijk, wind door je haar, struiken en gras slaan in je gezicht en zoekend tussen de bomen door naar dieren rijden we door. Na een kwartier rijden heb ik nog niks gezien, Bastiaan wees één keer opzij en er scheen een Puku (het soort antilope ding wat ik dacht te hebben gezien vanmorgen) te staan. Niet veel later zetten we de auto stil om een stuk het natte gebied in te lopen. Hier ga ik in de toekomst een deel afbranden, dat worden lange rechte stroken van ongeveer 4 tot 6 meter breed. Het is nog erg nat in het gebied en volgens Bastiaan betekend dat dat ik de komende weken daar nog niet aan kan beginnen. Een stukje verder staat een grote echte Afrika boom, met een mooie ladder erin en een plateau bovenop van 3m x 3m ongeveer. Bovenin de boom heb je een prachtig uitzicht. Helaas geen dieren te zien, waar ik toch altijd op hoop. Wat Kasanka National Park anders maakt dan mijn herinneringen uit Zuid-Afrika is dat het hier bijzonder is om dieren te vinden. In Zuid-Afrika ging je er maar vanuit dat je de Big5 gezien had na een week. Hier hoop ik dat ik alle diersoorten na 20 weken gezien heb, dat is niet onmogelijk maar zoals sommige van jullie nu denken, wel onwaarschijnlijk. Bovenaan op het lijstje staan olifanten, die moet ik hier namelijk wel gaan zien als het goed is. Diersoorten als zebra's, buffels, waterbokken kom je hier niet vaak tegen. Een aantal roofdieren worden zelden gespot, denk aan hyena's en luipaarden, maar nijlpaarden (niet echt een roofdier maar wel gevaarlijk :p) en krokodillen bijvoorbeeld moet ik als het goed is wel gaan zien. Het meest bijzondere in de boom is dat ik alleen daar toevallig bereik had met mijn telefoon, heel even maakte hij geluid en de mail en Whatsapp komt binnen. Beneden kijk ik of ik de berichten kan lezen maar helaas, het bereik is alweer vertrokken. We rijden verder nog een aantal locaties af met enkel een paar huisjes. Hier zitten bijvoorbeeld de anti-stropers en medewerkers.
We lopen weer een stukje nadat de auto is stil gezet, in de verte zien we twee koppen van Puku's boven het gras uit komen. Een man met een setje mooie hoorns op zijn kop en een vrouw ernaast. Een foto kunnen maken en doorgelopen. Zoveel ruimte er hier in het park is en zo weinig dieren als je zomaar kunt vinden. De reden daarvan heeft te maken met het volgende wat wij zien, namelijk in de verte twee mensen, heel even denken we dat dit stropers zijn, maar achteraf bleek dit een patrouille van de anti-stropers. Er lopen namelijk regelmatig mensen in het park die opzoek zijn naar vlees, Puku's en andere dieren worden gevangen en opgegeten in de dorpen buiten het park. Olifanten zijn er de afgelopen jaren gelukkig niet gestroopt, er lopen er naar schatting ook nog maar 30-40 rond. In 1970 waren dat er nog ruim 500 naar schatting... Zonde, maar we hopen dat deze populatie zich langzaam uit zal breiden en de stroperij tegengehouden kan worden. Verminderd is hij de afgelopen decennia in ieder geval wel hier in het park. Op de terugweg naar het kamp zie ik nog een schedel liggen. We stoppen de auto, ik stap uit en loop een stukje terug. Wat zou het toch gaaf zijn als er dan ineens zebra's, buffels of zelfs olifanten tevoorschijn komen. Natuurlijk blijft dit bij hopen en ik pak de schedel van een Puku op. Hij ziet er nog erg mooi uit, alle tanden nog compleet, een set hoorns op zijn kop. Het slechte nieuws is dat er verder geen botten bij liggen, alleen een hoofd dus, dan kan je concluderen dat hij zo goed als zeker is gestroopt... Helaas.
De wegen in het park zijn net zo breed als de auto, Overal kom je gaten tegen en takken die over het pad hangen. Wat we nu tegenkomen is nog iets groter, er ligt een omgevallen boom midden op de weg. Wat doe je dan, kijken of je er omheen kan rijden. Ik vraag mij dan af, zou de boom ooit weggehaald worden of blijven we er net zo vaak omheen rijden totdat er een nieuw pad ontstaat? Het laatste dier wat we bij een mooi open veld zien is een Lelkraamvogel. Waarschijnlijk had ik deze vanmorgen gezien. De foto's die overigens bekeken waren, bevestigde dat mijn zeearend gok redelijk goed was, het was namelijk een visarend die ik had gezien. Mooie machtige grote vogel met een mooi geluid. Rond 1 uur komen we terug bij het kamp en na een korte pauze haal ik de eerste documenten en informatie op voor het brand programma. Ik ga weer bij het uitzichtpunt zitten en ga eens lezen over wat ik de komende maanden onder andere zal doen. De krekels op de achtergrond, Puku's in de verte te zien, een paar gieren zwevend in de verte, vele vlinders die voorbij vliegen, een hagedis die langs loopt, de frisse lucht en een aangename temperatuur. Het zorgt er gezamenlijk voor dat "huiswerk" maken nog leuk wordt ook. Zo nu en dan speur ik met mijn verrekijker de horizon af, hier en daar een Puku te zien, maar verder niet veel bijzonders. Tot er een stuk drijfhout zichtbaar wordt ik het water. Eerst toch even via de telescoop kijken en ja ik had het goed gezien, een nijlkrokodil! Super mooi, hij drijft rustig in het water en ik kan er nog best een duidelijke foto van maken. Ik sta op, pak mijn verrekijker en camera mee en loop naar een uitzichttoren. Dat is toch weer zeker 50 meter lopen en zo ongeveer naast mijn slaaphutje dus. Bovenin de toren kan ik nu echt heel duidelijk zien dat het inderdaad een krokodil is. Na enkele minuten te hebben gekeken ga ik snel naar de meiden toe, want die hebben nog geen krokodil gezien in de 6 weken dat ze hier zijn, wel al nijlpaarden, olifanten, buffels en meer, dus niet te klagen. Meteen gaan ze mee, maar als je dan bij het uitzichtpunt bent blijkt de krokodil verdwenen. Heel even wachten en ja hoor daar is hij weer. Een half uur later komt hij de andere kant uit gezwommen en hoop ik dat hij ergens zichtbaar voor mij aan land gaat komen. Helaas, inmiddels zit ik al een half uur in de uitkijktoren maar hij verdwijnt langzaam uit zicht. Terug bij mijn laptop lees ik de laatste informatie die ik tot nu toe heb over fire-programs. Om een uur of 6 komt Linsey mijn kant op en kijken we nog even in stilte naar het uitzicht daarna gaan we bijna eten. Voordat dat zover is plak ik mijn telefoon tegen het raam. Ja dat klopt, met een soort kauwgomsubstantie plak je je mobiel tegen het raam, waarom? Het is de enige manier om bereik en internet op je telefoon te hebben. Dat kan alleen bij hun (de meiden) in het huisje, voor zover bekend bij ons. Na een korte update aan thuis gaan we rijst eten. Na het eten praten we nog even gezellig na en rond een uur of 9, als ik de afwas heb gedaan, ga ik terug naar mijn eigen huisje.
Daar de laatste dingen doen, als laptop aan de oplader, tanden poetsen en dan naar bed. Vanaf morgen is het de bedoeling dat ik mee ga lopen met de lokale werknemers in het park. Dan leer ik het een beetje kennen en kan ik locaties herkennen en zien waar firebreaks moeten worden gedaan. Ik ben wel benieuwd hoe dat is, en of ik een beetje kan communiceren met ze. Komt allemaal vast wel goed. :)

Vanmorgen, het was weer z'n moment van oja ik ben niet meer in Nederland. Ik sta onder de douche, zet de kraan aan, 3 druppels koud water en dat was het... Natuurlijk, de meneer van het douchewater had geen zin gehad om mij een douche te brengen... Aankleden dan maar en snel ontbijten. Na het ontbijt een poging gedaan om mijn laptop op internet aan te sluiten, maar helaas ging dat niet zo makkelijk. Ik werd meegestuurd met Felix vandaag, een oudere werknemer met een vergroeide rechtervoet zullen we maar zeggen. Het duurde een paar minuten voordat hij echt wat ging doen en ik hem kon helpen. Ik leerde nog wat andere werknemers qua naam en functie, maar de helft vergeet je binnen een minuut alweer. Wat ik nu nog weet zijn de namen Felix, Mike, Egbert, Andrew en de rest die ik weet, weet ik nu niet :p. Met Felix was het de bedoeling dat we het overdekte gedeelte tussen de keuken en de receptie (voor bezoekers van het park) zouden slopen. Eerst klom hij op het dak, ik stond een beetje verbaasd te kijken dat het dak dat hield. Een beetje hout en wat gras erop en je kan er blijkbaar op staan. Niet veel later stonden we samen op het dak en haalde gras eraf. Dat gras is te vergelijken met de dakpannen die wij thuis hebben, want verder was er alleen een houten frame.
Tijdens dit werk kwam ik al een aantal rare kleine beestjes tegen, maar op een moment vond ik een soort van larve net zo groot als mijn hele duim. Geen idee wat het nou precies was, maar het deed mij heel erg denken aan de Lion King. Wanneer Thimo en Pumba samen met Simba voor het eerst insecten eten. Zo zag deze er een beetje uit. Nadat al het gras van het dak was gingen we het houten frame slopen. Felix met zijn kapmes en ik met mijn zakmes, het ging als een trein. Om half 11 waren we klaar en ik zei tegen Felix dat we hard gewerkt hadden en goed samen gewerkt. Hij zei dat het tijd was om te rusten en verdween. Nadat ik bij Bastiaan documenten had gehaald over het fire-program ging ik nogmaals proberen om internet op mijn laptop te regelen, maar helaas dit lukte weer niet. Ik wordt er langzaam wel een beetje gek van omdat de drie meiden nergens problemen mee hebben, alleen mijn laptop doet weer moeilijk... Na een lunch, die bestond Coco Pops, net als tijdens de fietsvakanties ging ik nog even bij het uitzichtpunt zitten. Er staat de hele dag al een frisse wind, een teken dat het regenseizoen voorbij is zeggen ze hier allemaal. Als dat echt zo is, ga ik in 5 maanden geen druppel regen meer zien in Zambia, geen probleem wat mij betreft. Er zijn een paar Puku's te zien maar verder niets. Na de pauze bleek dat Felix vanaf half 11 niet veel meer had gedaan, want 'the job is done' Haha, echt een Afrikaanse instelling zullen we maar zeggen. Na de lunch ga ik weer met hem aan het werk, benieuwd hoe het gaat. Ken je dat gevoel van 10 minuten touw klimmen, een tijdje in de ringen hangen, struikelen op het kunstgras en ga zo maar door? Zo voelde mijn handen na het werk van de middag. De blaren en bloedblaren zaten erop, maar er was toch zeker 10m2 gras weggehakt (ook wel slashen genoemd). Waar je in Nederland even snel de grasmaaier aanzet en in 1 minuut klaar bent, is het hier goedkoper om een werknemer/stagiaire aan het werk te zetten. Nu moet ik hier natuurlijk wel bij zeggen dat ik straks bij het afbranden van stroken ook moet slashen met werknemers samen. Het was ook niet erg om te doen, alleen jammer dat je handen de rest van de dag pijn doen. Achteraf bleek ook waarom het zo moeilijk ging bij mij ten opzichte van mijn collega slasher. Ik had Ik had er één die zo scherp was als een ronde balk, het was alsof ik een half uur met een golfclub probeerde om het gras te maaien. Volgende keer maar eerst goed laten slijpen voordat ik mij de blaren op mijn handen werk. :p
Tijdens het om mij heen slaan in het gras kwam ik nog wel een slang (etje) tegen. Geen idee wat voor soort, maar daar komen we later achter door middel van de foto natuurlijk. Eind van de middag nog wat meer gelezen over firebreaks. Komende weken kan ik dus nog niet hiermee aan de slag want het is nog te nat van de regen van afgelopen weken, dus ik zal met de scouts en andere werknemers meelopen. In ieder geval veel veldwerk, waar ik op hoopte en om gevraagd had. Het is nu een uur of 18:00 en als het goed is gooit mijn zusje, na het overtypen in Nederland, dit belachelijk lange verslag online.

Dankjewel lief zusje!