Het avontuur is begonnen!

Het avontuur is begonnen!
Even terug in de tijd, voordat ik door de douane ging op Schiphol… zondag 30 maart stonden de stoelen buiten, het zonnetje scheen en eten en drinken genoeg, tijd voor een afscheidsfeest dus. Dat er veel mensen zouden komen, dat wist ik, dat het er bijna 100 zouden zijn, dat toch niet helemaal. Natuurlijk was ik de hele dag druk, iedereen van koffie, bier of fris voorzien en natuurlijk zorgen dat er ook hapjes op tafel stonden, maar ik heb de hele dag genoten van alle mensen die moeite en tijd namen om gezellig langs te komen en mij naar Afrika te sturen.
Maandagavond was het dan mijn laatste avond thuis. En wat doe ik dan… terwijl ik een film met mijn zusje kijk, val ik gewoon in slaap. Tja, liever uitgeslapen op reis hè! Dan wordt je dinsdag 1 April wakker en hier en daar hoor je een grap. Rob op de Whattsapp en Menno via Facebook, ik heb er wel om kunnen lachen, maar was er toch niet helemaal bij. Elke keer weer dat lijstje doorlezen, wat moet ik nog inpakken en niet vergeten vandaag, opladers zijn van die dingen die je natuurlijk vergeet, maar zelfs die zijn allemaal mee! Alweer een mooie dag, de laatste uurtjes breng ik lekker op mijn gemak door. Even naar dat nieuwe konijntje van ons, vers water geven, beetje eten, en zowaar laat hij zich voor het eerst aaien. Verder was is liggend in het gras te vinden met de zijkant van mijn hoofd op de grond. Dat denk je nu: “die is gek!”. Maar dat doe ik vaker, dus ja, chronisch gek dan. Ik lig dan namelijk nooit alleen, mijn trouwe drievoeter ligt dan altijd binnen een armlengte te vragen om aandacht. En als laatste heb je dan die grote grijze kater, Twix, die was niet in een beste bui, want hij kreeg door medicatie de hele dag geen eten en bij hem leeft maar één motto: “een uur niet gegeten, is een uur niet geleefd”. Vlak voor vertrek liet hij zich nog even zien en wij gingen de auto in. Op naar Schiphol en vanuit daar door naar Dubai en daar snel weg richting Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Op Schiphol was ik natuurlijk niet alleen, het hele gezin was compleet meegereisd. John was er natuurlijk bij, samen met Jeffrey vanuit hun bungalows in Amsterdam naar Schiphol gekomen. Thomas, Co en Remco waren ook nog mee richting onze hoofdstad. Na een ijsje te hebben gegeten voegde ook Linda en Oscar zich nog bij het gezelschap. Wat waren ze allemaal blij dat ik weg zou gaan, eindelijk rust zullen we maar zeggen in huize Oudejans en omstreken. De grappen vlogen je om de oren, alsof het 1 april was zullen we maar zeggen. Één auto ging eerder terug naar huis, want ook als Robert naar Zambia gaat moet er nog getraind worden voor korfbal, en terecht. Degene die mij (denk ik) echt het allermeeste gaan missen vertrokken met die auto, dat gevoel is zeker wederzijds! Maaaaaar, Michael kon natuurlijk niet wachten tot ik door de douane heen was en echt niet meer terug kon komen, dus niet veel later namen de anderen ook afscheid en moest ik toch echt alleen verder. Door de douane heen en dan gaat het echt beginnen, nog bijna 3 uur voordat ik vlieg want, zoals ik ook wel eens te laat ben, was het vliegtuig dat ook. Een half uur vertraging op een reis van 21 weken, geen probleem, want de Champions League vermaakt mij wel in die tijd. Om 22:10 kwam er dan toch echt beweging in het vliegtuig en voor ik het wist was ik Nederland al uit. Naast mij een lege stoel en daarnaast een Nederlandse vrouw. Niet te klagen dus, want ik had lekker de ruimte voor mijn benen en uiteindelijk nog een gezellig gesprek gehad met mijn buurvrouw, die in Dubai zou overstappen richting Tokio. Onderweg nog even terug in de tijd geweest, Disney Tarzan kijken, maar al snel was het tijd voor Jack Spearow en zijn Black Pearl. Dan kom je in Dubai aan, via een soort bus naar de luchthaven gebracht en dan langs de watervallen (in de luchthaven…) de roltrappen op en de soort van metro in. Die zette mij af bij de juiste bestemming en na een Dubaiiaanse MacDonalds te hebben getest door naar de volgende vlucht. Deze vlucht heb ik lekker wat geslapen en geen woord gewisseld met mijn Chinese buurman. Na een wat onrustig laatste uurtje van het vliegtuig landde we veilig in Lusaka, dan kom je het vliegtuig uit en sta je midden op de landingsbaan tussen andere vliegtuigen. Het zweet breekt mij uit, want zoals bekend, in Afrika is het wel eens warm. Het was 14.00 en dus lekker het warmste moment van de dag. In de rij voor de laatste paspoortcontrole was het nog steeds heet, en het duurde lang, erg lang... maargoed, het thuisfront werd op de hoogte gesteld dat ik er was en na 45 minuten mocht ik dan mijn tas gaan halen. Het vliegveld af en daar staan dan allemaal mensen met bordjes van hotelnamen en persoonsnamen, maar Robert Oudejans of Lusaka Backpackers Hotel was niet te zien. Dan kijk je heel even verbaasd en voor je het weet zitten er drie taxichauffeurs op je nek, na geld te hebben gepind mee met de vrolijkste van het stel. Hij zou voor mij 200 Kwacha’s kosten, dat is ongeveer €25,-. Dan stap je in, natuurlijk een Toyota, en begin je een lekker Engels gesprek met de chauffeur. Na ongeveer 20 kilometer werd ik voor de poort afgezet van mijn eerste slaapplaats in Zambia. Keurig betaald en bedankt en door de poort naar binnen. Net als op het plaatje, een zwembad, omringd door een pooltafel, een bar, een loungehoek en natuurlijk een kraampje met Afrikaanse souvenirs. De mensen die aanwezig waren verschilde erg op het eerste gezicht, een paar werknemers, een paar dikke oudere mannen aan de pooltafel, een koppel 30+ers, een paar jonge jongens van mijn leeftijd en meisje in bh in de zon, ook mijn leeftijd. Dat is heel wat verschil, dus wat doe je dat…. Ja iedereen wil horen dat ik naar het meisje in BH toe loop. Nee eerst keurig naar de balie en na een korte rondleiding eindigde ik in mijn slaapkamer. Een slaapruimte voor 8 personen, verdeeld over twee kamers. De kamer waarin ik lag was toen nog helemaal leeg. Voordat ik überhaupt klaar was met mijn spullen uit mijn tas halen kwam mijn eerste kamergenoot er al bij. Een jongen uit Engeland die voor zijn master een eigen onderzoek is gestart. Wat verhalen gehoord en de weg naar de supermarkt gevraagd. Snel even onder de douche gesprongen, maar veel zal het niet hebben geholpen. Wat wel heerlijk was, was het eerste wat ik deed toen ik de slaapkamer uitging. Mijn tanden poetsen :) . Alle belangrijke spullen mee, zoveel dat je broek er bijna van af zakt en je rugzak direct aan je rug plakt van het zweet. Al lopend langs de autoweg kom je tientallen Zambianen tegen, een aantal kijken je na, alsof ze voor het eerst een blanke zien in een korte broek en een t-shirt met een rugtas. Ook ik kijk zeker gefascineerd om mij heen, zoveel als er nieuw is. Bij de eerste beste verkoper langs de weg wordt ik aangesproken en ik moet natuurlijk kijken of er een leuke souvenir tussen zit. Aangezien ik niet makkelijk “nee” zeg, doe ik dat hier ook niet. Een kort gesprek met de verkoper en ik leg uit dat ik nog vijf maanden te gaan heb en niet van plan was nu al dingen te gaan kopen. We spreken af dat ik over 5 maanden misschien nog terugkom, hij zegt “is good my friend, I’m always here”. Nog één keer de weg vragen en dan sta je in de supermarkt. Ik ben een beetje aan het staren naar flessen water, want ik wil natuurlijk water zonder die gekke bubbels. Een meisje tikt op mijn schouder en vraagt of ik Jack heet, uiteindelijk kwam het erop neer dat zij mijn telefoonnummer wilde… Daar had ik natuurlijk geen zin in, dus ik beweer dat ik geen telefoon heb en dat was ook weer opgelost. Het boodschappen rondje bijna klaar en een jongen van 13 jaar vraagt aan mij of ik ook iets voor hem koop. Ik beloof hem een stuk fruit als ik heb betaald, en zo geschiede het. De jongen blij en ik heb een goede daad verricht denk ik. Tenzij de volgende blanke na mij het heel vervelend vind als die jongen, na deze geslaagde poging, weer komt bedelen, dan was het geen goede daad. Daarover nadenkend loop ik dezelfde route terug, mijn vriend met zijn kleedje was alweer verdwenen en het begon al te schemeren. Terug op mijn kamer was het tijd om mijn vocht aan te vullen, want in het vliegtuig moet je het doen met 0,1L per vlucht zo ongeveer en natuurlijk had ik geen €4,- voor een halve liter cola over op het vliegveld. Tijdens het rondlopen over het terrein hier bedenk ik mij dat mijn inkopen deels waardeloos zijn. Wie koopt er nu macaroni en saus terwijl je hier niet kan koken… dat moet maar mee naar Kasanka, want daar heb ik wel de kans om te koken. Helaas, het wifi doet het vandaag niet… wat had ik jullie graag laten weten dat ik veilig ben aangekomen. Nu typ ik het alleen maar op mijn laptop, maar online zetten lukt misschien morgen. Ik bestel een bord spaghetti bolognese en tijdens het wachten spreekt een Nederlandse man mij aan. Even bijgepraat over mijn reis tot nu toe en wat ik volgens hem kan verwachten. Zo spreek je binnen een dag heel veel mensen die allemaal kunnen vertellen wat je wel en niet moet doen. Ik kies ergens voor een mooie tussenweg denk ik. Nog steeds wachtend op mijn eten pak ik voor het eerst het boek uit mijn tas waar mijn zusje zo hard aan heeft gewerkt. Ik lees de eerste paar pagina’s en dan moet ik hem echt wegleggen. Super leuk en lief om te zien wie er allemaal in geschreven hebben, maar dat ga ik niet lezen waar ik omringd ben door onbekenden en er zomaar een bord eten voor mijn neus gezet kan worden. De Afrikaanse spaghetti was goed te eten en ik ging op bed liggen en deed een tweede poging om te lezen. Op mijn gemak las ik alles rustig door, soms een lach, soms een grijns, soms knikkend las ik verder. Met een kleine tussenpauze las ik ook de laatste verhalen uit, voor de eerste keer, maar zeker niet de laatste. Net zoals ik toch een beetje verrast was afgelopen zondag door de hoge opkomst, toch nu weer door al die mensen die een foto en verhaal hebben toegevoegd aan dat waardevolle boek. Waar ik nu zit, daar kan ik geen 5 maanden blijven, in de stad, de drukte, geen dieren, nog heel even en dan zie ik mijn stagebegeleider. Morgenmiddag verwacht ik hem voor het eerst te zien en dan gaat alles waarschijnlijk ook in sneltreinvaart. Daarna zal de rust een beetje terugkeren verwacht ik. Terwijl ik deze avonturen bijna op papier heb komt er een meisje de slaapkamer ingelopen, allebei met moeizaam Engels spreken we elkaar aan. Het uur daarna praten we gezellig bij in het Nederlands over al haar avonturen. Met haar vriend al ruim 6 maanden in Afrika en nog een paar maanden te gaan. Als ik dan hoor dat haar vriend nu voetbal kijkt in de bar, twijfel ik heel even… helemaal vergeten, gisteravond keer ik nog op mijn telefoon de wedstrijd maar nu, precies 24 uur later ben ik ruim 8000km verder en heb ik al zoveel meegemaakt dat ik er zo drie pagina’s over vol kan schrijven. Geen voetbal dus voor mij vanavond, maar even bijpraten met mijn Belgische kamergenote. Haar vriend komt later de kamer binnen en dan ben ik ook weer op de hoogte van de uitslagen. Chelsea verloren haha, ik kan er wel om lachen! De bedden zijn allemaal klaargemaakt en ik ga maar een slapen. Ik wilde vroeg slapen, maar even bijpraten met onze zuiderburen en voor je het weet is het al half 12. Morgen weer een dag met nieuwe verassingen, dus ik ga het licht maar uit doen.
De nacht was erg warm, maar aan één stuk doorgeslapen en om een uur of 8 werd ik langzaam wakker. Mijn kamergenoten waren inmiddels ook wakker en die gingen hun eigen weg. Ik had gisteren brood en jam gekocht in de supermarkt, daarna kwam ik erachter dat ze hier redelijk goedkoop heerlijke ontbijtjes aanbieden. Toch maar een paar broodjes met jam gegeten en weer te voet richting de supermarkt. Aangezien het wifi hier niet werkt sinds ik ben gearriveerd is de enige manier om mijn stagebegeleider te bereiken, een sms. Een simkaart halen, maar dat bleek achteraf toch niet zo gemakkelijk. Onderweg kwam ik mijn Zambiaanse vriend tegen met zijn kraampje. Lekker even 5 minuten bijgepraat en als ik een simkaart had gekocht moest ik natuurlijk wel zijn nummer hebben en hij die van mij. In de winkel werd bij verteld dat de simkaarten van Airtel uitverkocht waren…. Simkaarten uitverkocht, nog een keer vragen of ik het goed hoorde, maar het was waar. Geen simkaart voor mij en dus maar hopen dat Bastiaan(mijn stagebegeleider) hier eind van de middag arriveert. Op de terugweg bood mijn Zambiaanse vriend nog aan om mee te gaan naar een andere winkel in de stad waar ze niet uitverkocht waren. Nadat ik dit beleefd weigerde zei hij nog dat ik ook lekker mocht komen chillen vandaag als ik mij verveelde. Ik zou erover nadenken, maar wist dat ik liever met mijn voeten in het zwembad zat dan in de hitte onder een boom met langsrazend verkeer. Terug bij mijn bed weer wat spullen in en uitgepakt en mijn zwembroek aangedaan. Vanaf dat moment heb ik mijn tijd aan het zwembad doorgebracht, even duiken, langs de rand zitten met ‘Gijp’ voor mijn neus. Zo lees je nooit een boek en al na 1 dag in Zambia begin ik met het lezen van boeken, het kan raar lopen. Tussendoor komt er nog een meisje binnengelopen. Met achter haar aan, een fiets!? Ja een fiets, gekocht in Malawi en zo goed als helemaal hier naar toe gefietst. Wat een avontuur moet dat zijn zeg, gedurfd maar zoals ik van haar hoor allemaal goed te doen. We hebben overigens geen woord Engels gesproken, want op haar tassen zag ik Mara de Visser staan, dus zonder twijfel een Nederlandse! Ze bleef hier niet lang, want met haar tent had zij niet de gelegenheid hier te slapen, dus vertrok zij een paar uur later weer met haar fiets naar een ander onderkomen. Blogs uitgewisseld, dus ik heb, indien het internet nog gemaakt wordt, genoeg avontuur van een ander om terug te lezen. Rond een uur of 1 begin ik wat te voelen aan mijn rug en schouders, het zonnetje heeft zijn best gedaan en het wordt tijd voor een beetje schaduw. In de schaduw leer ik twee andere reizigers kennen, één uit Zweden en één uit Italië. Ook zij zijn hier allebei voor een eigen onderzoek. Nog steeds geen internet, dus nog steeds niet de kans om iedereen thuis te laten weten dat het nog steeds allemaal op rolletjes verloopt en geen contact met Bastiaan. Het is maar afwachten of hij hier om ongeveer vier uur zal verschijnen, anders zal ik nog een paar dagen aan het zwembad moeten wachten. Het uur daarop vul ik liggend in het gras, net als thuis. Niet alleen dus, maar samen met een kleine oranje poes. Vraagt veel aandacht en zodra je hem dat niet geeft bijt hij in mijn knie, gelukkig niet te hard dus het kan geen kwaad. Iets na vier uur arriveert Bastiaan met de auto, vergezeld door Sandra, één van de andere studenten van mijn school in Kasanka. We rijden naar de broer van Bastiaan en gaan niet veel later avondeten in de stad. Een lekker kipschnitzel en we leren elkaar meteen kennen. Het bevalt mij wel, hoe de anderen zijn, maar ook wat ik tot nu toe van Kasanka hoor, ik heb er zin in! Om half 10 zijn we terug bij de slaapplaats, waar we nog twee nachten zullen doorbrengen. Helaas is het internet niet gerepareerd en de kamer is druk bezet. Vier Duitse dames zijn erbij gekomen, een korte kennismaking en ze gaan in overleg over wat ze komende dagen gaan doen. Best leuk als je zo ongeveer alles kan verstaan wat ze zeggen. Ik ga mijn tanden poetsen, want Bastiaan wil morgen om 07.30 weer op pad. Dan gaat mijn telefoon…. Wie zou mij nou bellen… het wat ‘thuis’. Even kort (max 2 minuten) bijgepraat, want alleen mijn eerste sms was aangekomen, de overige twee kunt u allemaal nog ergens tegenkomen in het universum. Of zouden ze ergens bij een Zambiaan op zijn telefoon zijn verschenen, ik weet het niet, maakt ook eigenlijk niet uit. Ouders zijn weer op de hoogte en als het goed is wordt er een bericht op mijn Facebook geplaatst om u allen gerust te stellen. Ik lig al een tijdje in mijn bed, maar slapen doe ik nog niet, ik lees wat in een boek. Alweer ‘Gijp’, we zijn al over de helft, nog even en ik ga het bijna zover schoppen dat ik alle boeken die ik mee heb ga lezen. De Duitse dames lopen in en uit en soms kijken ze je lachend aan en dan in achter de deur in de andere kamer giechelen met elkaar. Ik kan er wel om lachen, en niet veel later keert de rust terug in de slaapkamer. Twee van de vier slapen komen hun bed in mijn kamer opzoeken terwijl de andere twee in de andere ruimte slapen. Nog één keer ‘good night’ en voor ik het weet ben ik al in dromenland.
De volgende ochtend wordt ik om half 7 wakker, niet uit mijzelf, maar er lopen alweer Duitse dames door de ruimte te springen. Druk aan het inpakken want ze reizen direct verder richting de Victoria Falls. Om half 8 kruip ik mijn bed uit en wil even snel gaan douchen. Sta je onder de douche, helaas… het water doet het niet. Zonder douche en ontbijt ga ik met Bastiaan en Sandra op pad. Even naar de dokter, ambassade, supermarkt en nog wat kleine dingen. Dan denk ik, we zijn om 1 uur weer lekker terug en kunnen nog even genieten van het feit dat we een zwembad hebben. Niet dat ik daar erg naar uitkeek, want gisteren heb ik er iets te lang van genoten. Of ik mijn rode shirt nou aan heb of niet, niemand zal het verschil zien als ik hem uit heb, mijn schouder gloeien de hele dag door, maar eigen schuld, dikke bult. Het idee van snel terug kon al snel uit mijn hoofd gezet worden. Rond half 10 waren we bij de dokter en pas na 11 uur gingen we daar weg. Oja, we zijn in Afrika, en niet iedereen heeft hier haast, alles gaat lekker rustig aan. Het is geen zootje op de weg, het is georganiseerde chaos, een dagje in de auto kan je er wel van genieten. Morgen gaan we de stad uit, waar ik toch wel heel erg naar uitkijk, ook spelen er wat zenuwen op, maar alles komt goed. De rest van de dag vullen we met het doen van boodschappen en ronddwalen in de stad. Bastiaan gaat eerder terug en Sandra en ik doen op ons gemak boodschappen voor de komende maand(en). Sta je dan, wat moet je meenemen. Als ik van thuis uitga, dan mag ik wel een vrachtwagen laten voorrijden. Ik doe eerst een hele ronde door de supermarkt en aan het einde kijk ik in mijn kar. Hier kan ik zeker 5 dagen van leven thuis…. Haha veel te weinig, maar ik besluit niet heel veel meer te kopen, want ik wil graag veel fruit eten en dat kunnen we daar in de buurt nog wel kopen. Het avondeten gaan we met de vier studenten samen doen, 3 dames en ik, ik hoor de woorden al vallen, paprika, aubergine, tomaten, als dat geen feest wordt! Het is een uitdaging, maar ik zal vast goed eten daar. Mocht dat toch niet lukken moet ik ongeveer 3 weken overleven en dan krijg ik de kans om weer boodschappen te doen, misschien, zeker weten doe je hier iets nooit. Voor alle lezers die bij mijn eten denken in zakken chips, het zijn er 5, dus ik doe het rustig aan. Samen met Sandra gaan we even lekker zitten en eten wat, daarna nog een ijsje en tijd voor de taxi terug. Om 16.00 arriveren we weer bij ons bed, alle spullen uit de taxi op de kamer gelegd en dan even lekker zitten. Het is hier sinds mijn aankomst de hele dag strakblauwe lucht en dat gaat samen met een lekker temperatuurtje van 28 tot 30 graden. Klinkt u allen waarschijnlijk als muziek in de oren, maar van mij mag het ook wel 20 graden worden. Nu, aan het einde van de middag is er eindelijk wat bewolking. Grootste teleurstelling is het feit dat er nog steeds geen internet is, niet dat ik alle belangrijke gebeurtenissen op Facebook mis, maar even contact met een aantal mensen zou wel fijn zijn. Docent laten weten dat ik veilig ben aangekomen en morgen naar mijn stageadres vertrek, dit nu al veel te uitgebreide verslag op internet zetten enz. enz. Het moet allemaal even wachten en stiekem hoop ik dat ik morgenochtend in de gelegenheid ben, maar het ziet er niet naar uit. Inmiddels ben ik wel in het bezit van een Zambiaanse simkaart, helaas moet ik deze nog activeren, dus voor nu is die ook niets waard. Alles gaat hier overigens prima, ik kijk mijn ogen uit, mijn gezelschap om mij heen is leuk en ik krijg steeds meer zin om richting Kasanka National Park te gaan. Alleen dat ene puntje waar ze hier zo goed in zijn, dat heb ik totaal niet. Geduld hebben, zitten wachten bij een dokter, rustig achteraan in de file, wachten tot morgen. Nee niks voor mij, maar alleen morgen nog een autorit van ongeveer 8 uur overleven en dan ben ik waar ik wil zijn. Een locatie waar het niet stikt van de mensen, maar waar je alleen maar natuur, dieren en andere natuurliefhebbers om je heen hebt. Nu vlak voor het eten toevallig wifi, laptop in mijn tas en oplader. Feest want dit lange verslag kan online!
Morgen naar National Park dus, geen idee of ik daar vaak bereik zal hebben, maar tot nu toe verloopt alles goed en ik leef nog!